Gratis entree
NUL ZES, Gasfabriek 3A, Eindhoven
2&3 | 9&10 Maart
Zaterdag & Zondag | 14.00-19.00
Bij TAC willen we de essentie van kunst onderzoeken, los van de identiteit van de kunstenaar. Maar hoe? Kunnen we de kunst scheiden van de kunstenaar? Wat hebben een naam, je achtergrond en ervaringen met je werk te maken? Alles. Niets. Wij geloven dat kunst voor zichzelf spreekt, daarom organiseren wij de groepstentoonstelling Anonymous. Anonymous is een pilot project dat zal leiden tot een terugkerend onderdeel van ons jaarprogramma.
Met werken van
- ‘Oiwa’ door Marieke Peeters
- ‘Ode to the Bark Beetle’ door Hannah Meijer
- ‘Shimmers / Threads’ door Jeremi Biziuk
- ‘Following chlorine waters from the urinated pool to Brita waterfalls’ door Choi Hyukjoon
- ‘No Place, No Property, No Geometry, No Literacy, No Adultness’ door Kezban Baski
- ´Reconstructed´ door Lena Paßlick
PERFORMANCES
Zaterdag 2 maart
14.00-19.00 | ‘My inner boss and me’ door Myrthe Krepel
14.00-19.00 | ‘Excuse you, is this my work?’ door Kaan Hiçyılmaz
14.00-19.00 | ‘Anonymous Manifesto’ door Flavie!
16.45 | Welkom door Tom Swart, directeur TAC
17.00 | ‘Membraan’ door Berendine Venemans
Zondag 3 maart
17.00 | ‘Membraan’ door Berendine Venemans
14.00-19.00 | ‘Excuse you, is this my work?’ door Kaan Hiçyılmaz
Zaterdag 9 maart
14.00-19.00 | ‘My inner boss and me’ door Myrthe Krepel
14.00-19.00 | ‘Excuse you, is this my work?’ door Kaan Hiçyılmaz
14.00-19.00 | ‘Anonymous Manifesto’ door Flavie!
17.00 | ‘Knowledge is A Problem’ door Qiaochu Guo
Zondag 10 maart
14.00-19.00 | ‘Excuse you, is this my work?’ door Kaan Hiçyılmaz
17.00 | ‘Knowledge is A Problem’ door Qiaochu Guo
INFO
Er zijn bijna 100 aanmeldingen binnen gekomen! Wij willen iedereen bedanken voor de moeite en mooie aanmeldingen. Van deze artiesten hebben we er 11 geselecteerd die werk presenteren in het thema dat past bij de eerste TAC Anonymous expo.
ARTIESTEN
Performance ‘Knowledge is A Problem’ door Qiaochu Guo
Het komt uit de koloniale geschiedenis: een Nederlandse missionaris in Indonesië ontdekte het wonderbaarlijke vermogen van moxibustion om jicht in de voeten te behandelen. Het is afkomstig van een observatie van de genezing van een tot slaaf gemaakte vrouw. De behandeling werd teruggebracht naar Europa en verspreid.
Jicht als een geest om wraak te nemen op de destructieve betrokkenheid van de kolonisatie terwijl de inheemse therapie een omgekeerde missionering werd, door zijn inclusieve en transregionale vitaliteit.
(Moxibustion is een behandeling waarbij gedroogd bijvoetkruid wordt verbrand en punten op het lichaam worden verwarmd. Het is populair in Aziatische landen en ook een gewoonte van Qiaochu’s familie.
Performance ‘Membraan’ door Berendine Venemans
Hallo wereld, dit ben ik. En jij?
Hoe verhouden we ons tot wat of wie er buiten ons ligt? Wat is echte verbinding? Het is alsof er een onzichtbaar vlies is dat ons scheidt. Wat laten we zien, wat niet? En wat ziet de ander, hoe dan ook? Verschijn of verdwijn je in de ruimte die tussen ons in zweeft?
In deze kunstperformance zoomt Berendine in op de menselijkheid en kwetsbaarheid van verbinding. In een tijd waarin we schijnbaar veel controle hebben over onszelf presenteren en ons verbinden met anderen en de wereld om ons heen, vraagt ze zich af hoeveel controle we werkelijk hebben. Hebben we eigenlijk wel controle over wat de ander waarneemt of hoe ze op ons reageert? Een boeiende en ietwat vervreemdende voorstelling waarin Berendine de dynamiek onderzoekt die in het huidige moment ontstaat tussen haarzelf en de buitenwereld wanneer ze contact maakt via het membraan, de glasplaat. Tonen, niet tonen. Zien, niet zien.
‘Excuse you, is this my work?’ door Kaan Hiçyılmaz
“Pardon, is dit jouw werk?” Deze vraag werd Kaan gesteld terwijl hij naast de ruimtelijke installatie stond die hij had opgezet om zijn persoonlijke verhalen te laten zien. De rekwisieten die hij had gemaakt stonden voor tv-schermen waarop video’s te zien waren van zijn performance ermee. Hij was nauw betrokken bij elk aspect van zijn werk en deze vraag overviel hem, vooral omdat hij een week lang zeven uur per dag bij zijn project stond, klaar om vragen van bezoekers met enthousiasme te beantwoorden.
Hij reageerde speels op de persoon door te zeggen: “Ja, we hebben het alle vijf samen gedaan,” terwijl hij naar zichzelf wees in de video’s op de schermen, inclusief de 3D-print rekwisiet van zijn hoofd. Achteraf gezien gaf deze situatie de identiteitscrisis aan die hij doormaakte met zijn project, hoe het langzaam een uitdaging werd om zichzelf van het werk te scheiden terwijl hij met meerdere rollen tegelijk worstelde.
‘Excuse you, is this my work?’
Gedurende de expositie probeert hij fysiek anoniem te worden binnen het project, waarbij hij vier essentiële rollen afwisselt met de rol als kunstenaar: de bezoeker, de tentoonstellingsmaker, de vrijwilliger en de performer. Elke dag wijst een activeringsschema een andere identiteit toe en dus ook andere taken om uit te voeren. Bijvoorbeeld als bezoeker om het werk te bekijken en te ervaren vanuit het perspectief van een vreemde, of als tentoonstellingstechnicus om ervoor te zorgen dat alle onderdelen soepel verlopen. In plaats van een verwijdering van zijn identiteit, wordt anonimiteit in een bestaand werk uitgedaagd door de imitatie van identiteiten. Terwijl zijn aanwezigheid nog steeds naast het werk is, op dezelfde manier als in de anekdote, is het de bedoeling om voor jou, de bezoeker, meer onzekerheid te creëren over hem, de maker. Gedurende de vier dagen zal dit rollenspel de aanzet geven tot een actieve bevraging van de mogelijkheden van autonomie of de onlosmakelijkheid van de band tussen de kunst en de kunstenaar.
‘My inner boss and me’ door Myrthe Krepel
Hoe kan jij je verzetten tegen de eisen die je ‘innerlijke baas’ aan je stelt? Hoe herstel je je werk-prive balans? En in hoeverre is dat eigenlijk mogelijk als kunstenaar waar werk en niet-werk haast niet te onderscheiden zijn? Myrthe creëerde een personage van haar innerlijke baas: Nea Liba. In deze expositie laat Myrthe de uitwisseling, de gesprekken, tussen haarzelf en ‘haar baas’ zien.
Daarnaast mist ze, aan het werken in loondienst, het team van mensen om haar heen. Vaste collega’s met wie ze heerlijk kan klagen over het werk en de baas. Dit mechanisme verkent ze in de performance, waarin ze roddelt over haar ‘innerlijke baas’ met andere exposanten en bezoekers. Daarnaast kruipt ze af en toe in de huid van haar personage om gesprekken met haar innerlijke baas te voeren.
‘Anonymous Manifesto’ door Flavie!
Een nieuw manifest over anonimiteit wordt binnenkort onthuld.
Dit manifest pleit voor anonimiteit als een strategische en experimentele benadering, waarbij kunstwerken worden belicht als autonome entiteiten met een complexe materiële dynamiek, los van hun makers. Het verkent het potentieel van een gedecentraliseerde kunstpraktijk, die afwijkt van de traditionele paradigma’s waarin de kunstenaar centraal staat.
In de loop van twee weekenden zal het manifest geleidelijk aan vorm krijgen door middel van onderbroken schrijfsels, die zich ontvouwen als happenings, tot aan de voltooiing ervan.
‘Oiwa’ door Marieke Peeters
Oiwa, het emblematische langharige spook dat aan de basis staat van veel Japanse horrormedia. Dit werk is het resultaat van Marieke’s onderzoek naar Japanse Kaiki eiga (rare films) en de Rensageki (kettingdrama) opvoeringen uit de jaren 1910. Rensageki zijn een Japanse hybride van film en theater, waarbij acteurs de binnenscènes live opvoeren en vervolgens de buitenscènes op film vertonen. Deze manier van opvoeren benadrukt de wederzijdse verbinding tussen theater en film en laat zien hoe ze elkaar omvatten. Na het ontdekken van deze hybride, begon Marieke te experimenteren met een andere nieuwe vorm van presentatie die het filmische en het theatrale combineert.
‘Ode to the Bark Beetle’ door Hannah Meijer
Het werk van Hannah is geïnspireerd op de schorskever. Deze kevers graven gangen tussen het hout en de schors van bomen. Meestal worden deze gangen pas zichtbaar voor mensen wanneer een boom sterft en de schors begint los te laten. Hannah is deze gangen gaan verzamelen en heeft ze ‘overgetrokken’. “Ik associeer ze met de holtes die je maakt wanneer je een frees gebruikt. Met frezen maak je bijna altijd een een lijn met een constante diepte en breedte in hout. Nu ben ik deze kevergangen zelf gaan reproduceren in hout met behulp van een frees, maar dan niet in boomstammen zoals de kever het zou doen maar in materiaal dat door mensen is gemaakt: OSB. Op deze manier probeer ik menselijke kevergangen te maken.”
‘Shimmers / Threads’ door Jeremi Biziuk
‘Shimmers / Thread’ is een poging om een brug te slaan tussen de interesse van Jeremi en intrige in sonische kunst en de onlosmakelijke visuele kwaliteiten daarvan. De modulatie en vertaling van gevonden beelden, veldopnames en audiostukken uit de natuur vinden overeenkomsten met de poging van de maker om Euraziatische volks- en inheemse beelden te (re)construeren via technieken en de lens van een hedendaagse creatieveling.
Een werk dat doet twijfelen, de overeenkomsten en verschillende overlappingen doet zien en op zoek gaat naar verdere aandachtspunten.
‘Following chlorine waters from the urinated pool to Brita waterfalls’ door Choi Hyukjoon
In een zwembad dat bewaakt wordt door chloor, vinden we zuiverheid, een schild tegen verontreinigingen. Toch beschouwt de Brita filter, ons huishoudelijk bastion van schoon drinken, dit chloor als een tegenstander. Hoe kunnen we ultieme zuiverheid bereiken? Ik weet het antwoord niet, maar daar is de paradox die intrigeert: twee voorvechters van zuiverheid die elk de definitie van zuiver van de ander in twijfel trekken.
‘No Place, No Property, No Geometry, No Literacy, No Adultness’ door Kezban Baski
Taal – in de breedste zin van het woord; linguïstisch en visueel – dringt door in de schilderijen, video’s, installaties en sculpturen van Kezban Baskı. Naast de structuur van taal, zijn taalgerelateerde onderwerpen zoals eigendom, plaats, verdeeld geometrisch wereldoppervlak, volwassenheid, de perceptie van gender door eigendom, patriarchaat en geletterdheid onderwerpen waar de kunstenaar aan werkt. Haar interesse in geletterdheid, die onderhevig is aan toestemming en controle voor vrouwen en onteigening (geen eigendom), wordt onderzocht in haar series over patriarchaat.
In haar project “No Place, No Property, No Geometry, No Literacy, No Adultness” formuleert de kunstenaar het onderscheid tussen beeld en betekenis door pastelwerken van een visueel alfabet te combineren met haar gecreëerde linguïstische alfabet, als plastische indicator. Net zoals taal een oppervlak nodig heeft om objectieve realiteit te krijgen in de vorm van schrift, is in haar pastelschilderijen de papieren ondergrond een oppervlak waarop de beelden realiteit krijgen, in plaats van een plaats.
Door de gecreëerde beelden te volgen, begon voor de kunstenares een proces van interpretatie gebaseerd op genderrollen. De geproduceerde werken zijn een stellingname tegen en een vorm van actie geworden.
´Reconstructed´ door Lena Paßlick
Een verkenning van het framen door middel van verschillende media, zoals darkroom printing, zeefdrukken, projecteren of collages.
In dit werk stelt Lena de betekenis van wat buiten het kader ligt in vergelijking met wat erin zit ter discussie.
Een citaat uit Judith Butlers “Frames of War” introduceert een nieuwe basis voor Lena’s visuele onderzoek:
“Hoewel framing niet altijd kan bevatten wat het zichtbaar of leesbaar wil maken, blijft het gestructureerd door het doel om bepaalde versies van de werkelijkheid te instrumentaliseren.”
