What do I know | Alejandro Cerón

Vroeger keek men naar de maan, voor oriëntatie en plezier. Maar soms verdwijnt de maan achter de wolken.

Ik vertelde mijn vriend dat deze tentoonstelling over liefde ging. Ik vertelde mezelf dat het over de poëtische verbindingen tussen alles en niets ging. Ik worstelde ermee. Na een moment van stilte glimlachte mijn vriend naar me. Hij zei: ‘Hé, als het over liefde gaat, dan gaat het over liefde – is dat eigenlijk niet genoeg?’

Gezien mijn verleden en afval, geloof ik dat ik ruïnes ben. Ruïnes die leven met en door ruïnes om voor te zorgen. Soms is er niets van te maken en soms is er niets te herstellen. Eigenlijk weet ik niet meer wat productief is en daar leer ik mee te leven. Ik probeer ruimte te laten voor het onbekende en voor wat niet te begrijpen is.

Fruit persen, elders geteeld, is misschien wel handig en winstgevend, maar ook onhoudbaar. Bijna niets kan genoeg zijn, maar soms wil ik toch ook die extra kaas en spek.

Soms worden relaties gedreven door emoties en intuïties die het verstand te boven gaan, ze zijn niet altijd voor de hand liggend of gemakkelijk, maar hé, ons bestaan heeft enkel zin in relatie tot iets.

Ik vertrouw erop dat ik mezelf kan zien met en door de verschillen. We delen en bewegen ons samen, naar elkaar – met een oog op de werkelijkheid en het andere oog op de fantasie.

Vogels, drinkend uit plassen zijn ongrijpbaar voor hun eigen definitie. Ze zijn meer dan wat ze kunnen uitdrukken.

Het overvloeiende overschot is niet houdbaar. Onze acties komen door liefde en met strijd, maar ze komen ook voort uit gelegaliseerd misbruik en gewenste corruptie. We kunnen net zo goed hen zijn.